“Ik vind het nog steeds belangrijk wat een ander van me denkt”.
Als kind is dit heel normaal. Het begint al gelijk zodra je geboren bent. Je bent namelijk totaal afhankelijk van je ouders. En dus ontwikkel je al gedrag om ‘erbij te horen’. In gezonde gezinnen is dit niet persé nodig. Deze ouders houden van hun kinderen, ook al staan ze te stampvoeten, is er ruzie of wat dan ook. En ze laten deze liefde ook voelen.
In sommige gezinnen moeten kinderen meer doen om liefde te verdienen. Goed presteren op school of in de sport. Want dan is papa trots. Altijd maar vrolijk en lief zijn: “Onze Aaf is toch zo makkelijk”. De clown uithangen voor aandacht. Helpen in het huishouden, zorgen voor broertjes en zusjes, heel stil zijn of juist niet.
Maar evenals thuis kun je dit soort gedrag ook in de klas ontwikkelen. Vanaf groep 4 wordt de mening van de groep voor kinderen steeds belangrijker. Erbij horen gaat hier dan ook een steeds grotere rol spelen.
Deze strategieen hebben je destijds goed geholpen. We noemen dit in de therapie dan ook overlevingsstrategieen. Ik leg ‘m uit:
Vroeger, toen de mens nog in stammen leefden, waren onze overlevingskansen vele malen groter in een groep dan alleen. In een groep had ieder zijn eigen taak en zorgde je voor elkaar. Werd je uit de stam gegooid, dan was de kans dat je werd opgevroten door een roofdier nogal groot. Om te overleven was het erg handig erbij te horen.
Daarnaast heeft een baby ook een ‘groep’ nodig. Er bestaan gruwelijke experimenten waarin babies alleen voedsel werden gegeven, verder niets. Zonder aanrakingen, liefkozingen en liefde liepen deze kinderen ernstige ontwikkelingsachterstanden op, in het ergste geval overleden deze kinderen. We hebben dus de liefde van onze ouders of verzorgers nodig om goed te ontwikkelen.
Elk mens vindt het belangrijk wat een ander van hem denkt. In ieder geval van de mensen die dicht om je heen staan. Dit heet liefde. Gelukkig dat je voor de ander openstaat ( en degene die zegt: “Kan me niets schelen wat een ander vindt!”, misschien ook een strategie?).
Ben je als volwassene steeds bezig bent wat anderen van je vinden?
Wil je door iedereen aardig gevonden worden?
Hang je je eigenwaarde op aan waardering van anderen?
Dan mag je je afvragen of er toch nog een strategie uit je kindertijd actief is.
Zelfonderzoek:
Ik daag je uit tot een zelfonderzoekje.
Beantwoord de volgende vragen:
- Hoe vind ik het als een kennis / collega aangeeft geen klik met mij te hebben?
- Voor een feestje: trek ik aan waar ik zin in heb of wat gepast is?
- Als ik een ruimte binnenstap met veel mensen, welke gedachtes heb ik dan (of hoe praat ik tegen mezelf)?
- Is hoe ik doe ook hoe ik me voel?
- Heb ik iemand anders nodig om waardering te voelen?
- Pas ik me snel aan aan de groep? Of blijf ik bij mezelf?
- Hoe vaak denk jij: "Wat zullen ze wel niet...…."?
Het is interessant te herkennen wat jij intern doet. Welke gedachtes heb je? Hoe praat je tegen jezelf? En is dit passend bij de situatie en de volwassene die je nu bent?
Word de mooiste versie van jezelf! Be you.