Een echte hekel aan autorijden heb ik niet. Wat ik wel stierlijk vervelend vind, is lange afstanden. Ik kan er behoorlijk chagrijnig van worden. Zo ook afgelopen zondagavond.
Na een weekend studie, rij ik terug naar huis. Het is druk op de weg. En ik ben moe. Ik merk dat mijn humeur per kilometer achteruit gaat, terwijl ik dan nog 120 km heb te gaan.
Voor mijn studie zit ik regelmatig op de weg, opleiding, stages, intervisie. En meestal is de reistijd langer dan een uur. Niet zo handig me hier steeds druk over te maken, het kost alleen maar energie.
Tijd voor DIY-coaching!
Want wat gebeurt er nu in mijn hoofd?
Gebeurtenis: een autorit van zo'n anderhalf uur naar huis
Gedachten: "Pff, wat een lange dag". "Moet ik nu nog zó lang naar huis rijden?". "Ik ben kapot!". "Oh, wat duurt t nog lang." enz. enz.
Gevoel: chagrijnig, boos, moe
Gedrag: bumperkleven (ja, ik doe t), zuchten, thuis neerploffen.
Gevolg: ongezellig gezelschap, de hele avond niks meer doen.
Wordt mijn humeur bepaalt door de autorit? Nee. Het zijn mijn eigen gedachten die dit doen.
Want hoe komt het dat er genoeg mensen met plezier naar huis een lange rit naar huis rijden, elke dag weer? Die denken anders!
Dus deze gedachten ga ik aanpassen: "Wat fijn dat in Nederland alles relatief dichtbij ligt." En: "Deze tijd kan ik goed gebruiken alles weer even los te laten". Of: "Even anderhalf uur voor mezelf."
Kijken wat dit met bovenstaand schema doet.
Natuurlijk is het eerst onwennig dit zo bewust te denken. Voelt t zelfs een beetje suf. Maar hoe vaker je dit oefent, hoe makkelijker het gaat. Zo worden de 'nieuwe' gedachten steeds meer ingesleten in je hersenen.
Deze RET-therapie (ook bekend als het 5 G-schema) is op vele situaties toe te passen. Het is een techniek die ik o.a. ook in mijn praktijk gebruik.
Wat je denkt, doe je zelf. Hoe denk jij eigenlijk óver jezelf?